Στην Ελλάδα, ευτυχώς, -ή μάλλον δυστυχώς-, οι φοιτητές είναι ιδιαίτερα τυχεροί, αφού έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν στα ελληνικά πανεπιστημία δωρεάν, τη στιγμή που αυτά ανταγωνίζονται πανεπιστημία στην παγκόσμια κατάταξη με «υποχρεωτικά» δίδακτρα άλλοτε πολύ υψηλά και άλλοτε πιο προσιτά. Όταν, όμως, κάποιος αντικρίζει αυτά τα πανεπιστήμια αναρωτιέται, αν οι Έλληνες φοιτητές αξιοποιούν αυτή την ευκαιρία που τους δίνεται ή την εκμεταλλεύονται!
Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης έχουν την τύχη να κοσμεί την πόλη τους ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα στον κόσμο, αφού το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης βρέθηκε τη χρονιά 2015-2016 μεταξύ των θέσεων 461-470 της παγκόσμιας γενικής κατάταξης, μία θέση ιδιαίτερα τιμητική και για τη χώρα μας ακόμη! Αλλά, αλήθεια, πόσο τυχεροί νιώθουν γι' αυτό οι Έλληνες πολίτες;
Περνώντας έξω από την Πανεπιστημιούπολη, που βρίσκεται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, παρατηρεί κανείς τα μεγάλα κτίρια, βαμμένα με σπρέι και αφημένα στην τύχη τους... Για το εσωτερικό δε, όποιος επισκεφθεί το πανεπιστήμιο θα προσέξει τη βρωμιά, τα πεταμένα αποτσίγαρα στους διαδρόμους, τους τοίχους βαμμένους με συνθήματα και αφίσες να τους "στολίζουν", καθώς και φθορές, όπως σπασμένα έδρανα. Σίγουρα γι' αυτές τις φθορές δε φταίει καμία από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ή τις εκάστοτε Πρυτανείες που δε σκέφθηκαν να τις αποκαταστήσουν! Και τώρα θα αναρωτηθεί κανείς το γιατί... Όταν δε βλέπει ο εκάστοτε αρμόδιος «τον νοικοκύρη να φυλάει το σπίτι του», θα στείλει άλλους να το φυλάξουν;
Πολλές αναφορές γίνονται για τη διακίνηση ναρκωτικών στους χώρους του πανεπιστημίου, καθώς και για άλλες αξιόποινες πράξεις, αλλά αυτά είναι πολύ μακρινά! Όταν ο φοιτητής δε σέβεται από μόνος του το πανεπιστήμιο, δε θα το σεβαστεί κανείς. Εδώ και πολλά χρόνια ακούμε για γεγονότα που συμβαίνουν στους χώρους του πανεπιστημίου, αλλά αυτά συμβαίνουν μια φορά στο τόσο. Όλον τον υπόλοιπο καιρό το πανεπιστήμιο βρίσκεται στα καλύτερά του; Στην καθημερινότητα, περνώντας από διάφορους χώρους του πανεπιστημίου θα συναντήσει κανείς πολλούς φοιτητές που δεν το σέβονται και δεν το αγαπάν. Αφού, λοιπόν, το αγαπήσουν οι ίδιοι και το σεβαστούν, θα μπορούν να απαιτήσουν το ενδιαφέρον και το σεβασμό των υπολοίπων, όπως π.χ. την απομάκρυνση των εξωπανεπιστημιακών από τους χώρους του πανεπιστημίου.
Όλοι από εμάς έχουμε συναντήσει ανθρώπους, που έχουν φύγει στο εξωτερικό για σπουδές και τους ακούμε να μιλάνε για το πόσο καθαρά είναι τα πανεπιστήμια και πώς γίνεται να έχουν τέτοιες υποδομές, αλλά κανείς δεν έχει θέσει την ερώτηση: «Πώς συμπεριφέρονται αυτοί που ζούνε μέσα στο πανεπιστήμιο;». Πολλοί θα δώσουν την απάντηση: «Αφού πληρώνουν!». Κάπου εδώ θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, ψάχνοντας τη λύση από την αντίθετη πλευρά... Όταν παρέχεται δωρεάν εκπαίδευση, θα έπρεπε να σεβόμαστε αυτό, για το οποίο σε κάθε άλλη περίπτωση θα χρειαζόμασταν πολλά χρήματα για να το έχουμε!
Το ερώτημα που γεννιέται, λοιπόν, είναι το εξής; «Αξιοποιούμε ή εκμεταλλευόμαστε το δωρεάν Πανεπιστήμιο;» και, ίσως, τότε, όταν δε θα μπορεί να δοθεί η απάντηση, να έρθει η στιγμή που ο Έλληνας θα εκτιμήσει την ευκαιρία που του δίνει το ελληνικό κράτος με τη δωρεάν παιδεία, αφού μέσω αυτής έχει τη δυνατότητα να ανταγωνιστεί τους αντίστοιχους φοιτητές σε παγκόσμιο επίπεδο.
