Symmetric : "Βασικός και μεγάλος κριτής είναι ο χρόνος."

Symmetric! Ή αλλιώς για τους φίλους, Γιώργος Παπαδόπουλος. Ένα παιδί με αρκετά «dark» διάθεση στη δουλειά του, με αφοσίωση και αγάπη για αυτήν. Μεγάλη του αγάπη πέρα από τη μουσική, η φωτογραφία. Συνδυάζει μια τάση φερμένη από το εξωτερικό μαζί με τις επιρροές του και βγάζει το άρτιο αποτέλεσμα. Ήρεμη δύναμη που ξέρει να σου μεταδίδει το feeling του μέσα από τη μουσική του παραγωγή.

Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα λοιπόν!

-Θέλω να γνωρίσουμε τον Γιώργο μέσα από τα μάτια του Symmetric.

 Αν και δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ για εμένα, κατάγομαι από το Ηράκλειο της Κρήτης και από τη Θεσσαλονίκη, μισός μισός. Tα τελευταία τρία χρόνια βρίσκομαι σταθερά στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησα την επαφή μου με το Djing παίζοντας σε διάφορα parties στο Ηράκλειο. Από το 2008 μέχρι το 2012 βέβαια σπούδαζα στη Ρώμη αλλά ταυτόχρονα ήμουν και  Dj σε ένα μαγαζί εκεί, στο «Boheme». Έπειτα, όπως σου είπα, τα τελευταία τρία χρόνια είμαι στη Θεσσαλονίκη και ασχολούμαι ενεργά με την παραγωγή και την ηλεκτρονική μουσική.

-Ηλεκτρονική μουσική λοιπόν. Στο εξωτερικό αρκετά διαδεδομένη αλλά στην Ελλάδα όχι και τόσο, έτσι δεν είναι;

Δεν θα το έλεγα ακριβώς έτσι. Πιστεύω πως και στην Ελλάδα υπάρχει κόσμος που ακούει το συγκεκριμένο style μουσικής. Σίγουρα, εδώ στην Ελλάδα, επειδή υπάρχει το ελληνικό τραγούδι, σίγουρα δεν θα το προτιμήσουν πολλοί το συγκεκριμένο είδος. Είναι μια ιδιαίτερη μουσική και απευθύνεται στο δικό της κοινό και όχι σε όλο τον κόσμο. Είναι ιδιαίτερη.

-Υπάρχουν parties ή festival στην Ελλάδα που οργανώνονται για τους λάτρεις αυτού του είδους;

Υπάρχουν festival στην Ελλάδα πολύ αξιόλογα που διοργανώνονται με ηλεκτρονική μουσική όπως το “Reworks” εδώ στη Θεσσαλονίκη το οποίο έχει καταφέρει να φέρει κόσμο ο οποίος δεν ασχολούνταν και δεν γνώριζε την ηλεκτρονική μουσική και ειδικότερα της techno για παράδειγμα. Μέσω του “Reworks” o κόσμος ήρθε πιο κοντά σε αυτό το είδος μουσικής. Η προσπάθεια που γίνεται δηλαδή είναι αρκετά αξιόλογη.

-Θα σε πάω λίγο πίσω στη Ρώμη τώρα. Τι ακριβώς σπούδαζες και πως το συνδύασες αυτό με το Djing εκεί;

Στη Ρώμη σπούδαζα πολεοδομία. Το ότι έπαιζα μουσική ήταν κάτι άσχετο με αυτό. Ασχολούμουν από μικρός με τη μουσική και έπαιζα πάντα όποτε μου δινόταν η ευκαιρία. Στη Ρώμη μου δόθηκε η ευκαιρία απλά να παίξω σε μεγαλύτερους χώρους, με περισσότερο κόσμο και άλλες καταστάσεις οπότε είδα πως με γέμιζε περισσότερο αυτό και έτσι το ακολούθησα στη συνέχεια!

-Η συνεργασία με το μαγαζί στη Ρώμη, το Boheme, πως προέκυψε; Τι κοινό είχες και τι μουσική έπαιζες;

Στη Ρώμη υπάρχει μια μεγάλη ελληνική κοινότητα στην οποία όταν πήγα, σιγά σιγά μπήκα και γινόντουσαν parties και τυχαία έψαχναν Dj. Εγώ έπαιζα σε parties και σε σπίτια και έτσι με είχαν δει. Τότε έπαιζα κυρίως house μουσική και γι'αυτό μου έκαναν πρόταση αν ήθελα να μπω στο μαγαζί. Έτσι μπήκα και έπαιζα εγώ τα ξένα τότε μέχρι τις τρεις με τρεις και μισή το πολύ.

-H νυχτερινή ζωή στο εξωτερικό να φανταστώ καμία σχέση με τη δική μας νυχτερινή ζωή εδώ.

Δεν θα το έλεγα. Είναι κυρίως μύθος αυτό γιατί όταν πηγαίνεις στο εξωτερικό για τουρισμό, δεν γνωρίζεις αρκετά μέρη για να βγεις. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο με την Ελλάδα αλλά η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη. Στο εξωτερικό ο κόσμος όταν θα βγει για να διασκεδάσει, θα βγει με όλη την έννοια της λέξης. Ούτε για χαλαρό ποτό ούτε απλά για κάτι ήπιο, θα βγει να ξεδώσει λίγο.  

-Συνδύαζες λοιπόν δουλειά με μουσική μαζί ως τα τέλη του 2012 όπου και γύρισες πίσω. Γιατί;

Στο εξωτερικό είναι τελείως διαφορετικές οι συνθήκες ζωής. Αλλά όπως και να το κάνεις αλλιώς είναι το σπίτι σου. Ναι, τελευταίο event ήταν τον Νοέμβριο του ’12. Τα συνδύαζα μέχρι που κατάλαβα πως μέσα στις σπουδές, η μουσική, μου έπαιρνε τεράστιο χρόνο. Ξενυχτούσα πολλές φορές γιατί προσπαθούσα να γράφω και να μπω στο κομμάτι της παραγωγής.

-Στη Ρώμη τι ακούσματα είχαν;

Στη Ρώμη που ήμουν, ακούγανε αρκετά ηλεκτρονική μουσική αλλά υπάρχουν και τα house τα «καρναβαλίστικα» που τα ονομάζω εγώ. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως θυμάμαι ότι γινόντουσαν πολύ ωραία parties που έπαιζαν ηλεκτρονική μουσική, ιδιαίτερα ψαγμένη για την εποχή τότε που σίγουρα δεν την άκουγες πόσο μάλιστα στην Ελλάδα.

-Τα δικά σου ακούσματα από το εξωτερικό;

Δεν μπορώ να πω πως έχω στάνταρ ακούσματα από το εξωτερικό γιατί μεγάλωσα με άλλο στυλ μουσικής. Μεγάλωσα κυρίως με ροκ μουσική και χιπ χοπ. Είχα δίσκους και cd. Άκουγα και ηλεκτρονική μουσική όμως δεν μπορώ να πω πως ήμουν «κολλημένος» σε ένα είδος μουσικής. Eίχα επιρροές και από την house μουσική και από πολλά είδη. Τα τελευταία τρία χρόνια που είμαι Θεσσαλονίκη έχω κάνει μια εντριβή πάνω στο είδος της techno μουσικής και είδα πως μου ταίριαζε οπότε μπόρεσα και να γράψω μουσικές πάνω στο είδος αυτής της μουσικής.

-Τον Μάρτιο του 2015 κυκλοφορεί το “Eyes”. Πες μου δυο λόγια για την πρώτη σου δουλειά.

Ήταν ένα κομμάτι το οποίο όταν το έγραψα, η αλήθεια είναι πως δεν το πήγαινα τόσο σε αυτό το στυλ, είχα κάποιες επιρροές από γαλλική techno και έτσι ήρθε αυτό το κομμάτι. Δεν είναι επίσημη δουλειά, είναι απλά ένα πρώτο ξεκίνημα.

-Μετά το “Eyes”, ένα μήνα μετά, τον Απρίλιο του ’15 κυκλοφόρησε το πρώτο σου Εxtented Play, με τίτλο “Wave”.

Καταρχήν να εξηγήσουμε τι είναι το Εxtented Play. Είναι κάτι ανάμεσα σε single και album το οποίο εμπεριέχει τρία με τέσσερα κομμάτια. Μπορεί ακόμα να περιέχει ένα κομμάτι με δύο ακόμα remix. Τα Ε.Ρ. κυρίως βοήθησαν στην ηλεκτρονική μουσική και βγαίνουν σε ηλεκτρονικά δισκοπωλεία. Παλαιότερα με τα cd κυκλοφορούσαν δίσκοι, κανονικά.  Τώρα για το “Wave” ως κομμάτι, για την ιστορία, να πω πως ήρθε στην τύχη. Ήταν να βγάλω το Honor, μου ήρθε μία πρόταση για να κάνω ένα E.P. με άλλα δύο κομμάτια και κάπως έτσι βγήκε το κομμάτι αυτό, περίπου μέσα σε μία εβδομάδα. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια και είναι μια ολοκληρωμένη δουλειά από τη Nivacords, από την Κωνσταντινούπολη.

-Όταν λοιπόν κυκλοφόρησε η πρώτη σου δουλειά, πως αισθάνθηκες;

Λόγω του ότι ήταν η αρχή ακόμα, έχεις έτσι μια ιδιαίτερη χαρά αλλά στη συνέχεια μετριάζεται αυτό γιατί καταλαβαίνεις πως όσο περνάει ο καιρός, υπάρχουν πολλές εταιρίες ειδικά πλέον με το internet και με τον ανταγωνισμό που υπάρχει και έτσι ο καθένας μπορεί να κάνει μια ηλεκτρονική εταιρία. Αυτό λοιπόν σου μετριάζει τη χαρά. Προσωπικά πιστεύω πως είναι μια δουλειά που υπάρχουν αρκετά παιδιά τα οποία το κάνουν, είτε ως hobby είτε επαγγελματικά, αλλά στηρίζεσαι κυρίως σε σένα. Όσο για το ότι ένα κομμάτι κυκλοφορεί από μία εταιρία και όχι από σένα τον ίδιο, σου δίνει την δυνατότητα να κυκλοφορήσει η δουλειά στου στο beatport και στην ουσία σου «σφραγίζει» το κομμάτι δηλώνοντας πως είναι κάτι καλό για να το πάρει κάποια εταιρία. 

-Μετά τον γυρισμό σου από τη Ρώμη και μετά τις πρώτες σου δουλειές, μια δυνατή φιλία εξελίσσεται σε συνεργασία. Αναφέρομαι στη συνεργασία σου με τον Πέτρο Μιαούλη. Θέλω να μου μιλήσεις για τη συνεργασία αυτή.

Μια συνεργασία λοιπόν που προέκυψε μέσα από μια δυνατή φιλία θα έλεγα αν και δεν γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια. Με τον Πέτρο ήταν να παίξουμε μαζί σε ένα party τον πρώτο χρόνο που εγώ ήμουν Θεσσαλονίκη. To party ακυρώθηκε και τον Πέτρο δεν τον γνώρισα ποτέ λοιπόν. Μετά από καιρό ήρθαμε σε επικοινωνία και μαζί με κάποια άλλα παιδιά είχαμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε κάποια events. Παράλληλα είχαμε ξεκινήσει και με τους DubFaze τα «Underground Stories» και επειδή ο Πέτρος τότε έκανε warm up και έπαιζε μουσική στην αρχή, τον είχα παρατηρήσει και μου ταίριαξε πολύ γιατί τα γούστα του αλλά και το άκουσμα του ήταν αρκετά καλό. Έτσι λοιπόν του πρότεινα αν ήθελα να γράψουμε μαζί κάποιο κομμάτι και έπειτα προέκυψε το “Rapture” και το “Just Think”. Mεταξύ σοβαρού και αστείου δηλαδή προέκυψε μια από τις καλύτερες μου συνεργασίες.

-Πέρα από τη συνεργασία σου με τον Πέτρο, ποια συνεργασία σου έχει μείνει περισσότερο; Είτε με κάποιο μαγαζί είτε με κάποιον άλλον Dj.

Θυμάμαι πολύ έντονα τα parties που κάναμε στις αρχές κάτω στο Ηράκλειο στην Κρήτη μαζί με φίλους. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις. Διοργανώναμε parties παντού και ήταν κάτι διαφορετικό γιατί τότε την ηλεκτρονική μουσική την «έδινες» στον κόσμο, δεν ήταν τόσο mainstream όσο είναι τώρα. Το πιο σημαντικό ήταν πως το κάναμε σαν παρέα και δεν υπολογίζαμε πολλά πολλά. Τα στήναμε όλα μόνοι μας, από αφίσες μέχρι ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Όπως και από την Ρώμη και από τη Θεσσαλονίκη έχω όμορφες αναμνήσεις. Αν θα έπρεπε να μείνω σε κάποια, θα σου πω πως μια από τις καλύτερες στιγμές μου ήταν όταν είχα παίξει με τον Πέτρο πέρσι τον Μάιο στο Tokyo για πρώτη φορά γιατί το θεωρώ ένα από τα καλύτερα μαγαζιά ηλεκτρονικής μουσικής στην πόλη και ο κόσμος θυμάμαι ήταν αρκετά ένθερμος. Είχε φτάσει έξι το πρωί και εμείς ακόμα παίζαμε. Έχω πολλά να θυμάμαι αλλά προσπαθώ να επικεντρώνομαι στα επόμενα που έρχονται.

-Όταν γράφεις κάποιο κομμάτι, από πού εμπνέεσαι;

Κυρίως γράφω μελωδίες. Μου αρέσουν πολύ. Πολλές φορές  έχω κάτι στο μυαλό μου και ότι μου δημιουργήσει το συναίσθημα, έτσι θα συνεχίσω.

-Τώρα πρόσφατα, στις 16 Μαρτίου κυκλοφόρησε και η καινούργια σου δουλειά. Θα ήθελα να μας την παρουσιάσεις εσύ.

Ναι, βέβαια. Είναι ένα νέο E.P. με τίτλο “Black Ocean” από την εταιρία Madison Square Records. Tα περισσότερα κομμάτια του Ε.Ρ. τα είχα γράψει το καλοκαίρι. Είχα βρει μια ηρεμία θα το πω και καθόμουν σπίτι και έγραφα και έτσι προέκυψαν τα τέσσερα κομμάτια του E.P.. Το Black Ocean και το Unity είναι δύο από αυτά.

-Ο ανταγωνισμός στον τομέα σου πως αντιμετωπίζεται; Και βασικά, υπάρχει;

Φυσικά και υπάρχει ανταγωνισμός. Όπως και σε όλα τα επαγγέλματα άλλωστε αλλά δεν μου αρέσει να κακολογώ και να κρίνω. Προσπαθώ να κοιτάω την δική μου δουλειά και να συνεχίζω με βάση τα δικά μου δεδομένα. Το αν είσαι καλός το καταλαβαίνει και ο κόσμος. Ο καθένας πρέπει να έχει έναν χαρακτήρα και μια προσωπικότητα στη μουσική που αντιπροσωπεύει και εκεί πιστεύω μπορεί να διαπρέψει αν είναι καλός. Φυσικά, λόγω του ανταγωνισμού παίζουν μεγάλο ρόλο και οι δημόσιες σχέσεις που θα έχει κάποιος και έτσι μπορεί να πάει ακόμα πιο μπροστά και ειδικά αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Συνήθως, βασικός και μεγάλος κριτής είναι ο χρόνος.

-Αν ήσουν μέλος κάποιου group που θα περιείχε φωνητικά, πιστεύεις πως θα ήταν πιο εύκολο το να κλείσεις δουλειά σε κάποιο μαγαζί; Καλώς ή κακώς, το ελληνικό κοινό είναι πιο «συμβιβασμένο» με την μουσική που έχει lyrics παρά με τον σκέτο ήχο.

Προσωπικά, επειδή εγώ απευθύνομαι σε άλλο κοινό δεν θα το έλεγα. Το δικό μου κοινό έχει μάθει αυτή τη μουσική και θα με κρίνει με γνώμονα αυτήν οπότε δεν θα το έλεγα. Κριτής μου είναι ο κόσμος που θα μου πει αν παίζω καλά, αν τους άρεσε και πιο συγκεκριμένα μπορώ να σου πω πως στο Tokyo το έχω ζήσει αυτό γιατί ο κόσμος είναι αυστηρός κριτής και μου αρέσει αυτό. Θεωρώ πως το μεγαλύτερο έπαθλο μετά από ένα βράδυ που θα παίξεις, είναι ο κόσμος.

-Θα ήθελα να μου πεις τι ακριβώς είναι το project στο οποίο συμμετείχες, το “Balcony Sessions”.

Tο “Balcony Sessions” είναι ένα project ενός φίλου, του Γιώργου Κάμπα, το οποίο το κάνει στο μπαλκόνι του με θέα τα κάστρα και είχε σκεφτεί να φωνάξει διάφορους Dj και παραγωγούς από όλη την πόλη της Θεσσαλονίκης και να κάνει αυτό το εγχείρημα, το οποίο εμένα με βρήκε σύμφωνο και έτσι δέχτηκα την πρόταση του να ανοίξω εγώ το project αυτό. Είναι μια πάρα πολύ αξιόλογη προσπάθεια. Είναι καθαρά και μόνο για το YouTube, κάτι σαν το BoilerRoom.

-Τελευταία ερώτηση λοιπόν, θέλω να μου πεις τι σχέση έχεις με τη φωτογραφία. Από ότι ξέρω είναι μια μεγάλη σου αγάπη.

Καταρχήν εγώ ευχαριστώ για την πρόσκληση. Ασχολούμαι με τη φωτογραφία σαν χόμπι, τελείως ερασιτεχνικά. Δεν ισοσταθμίζεται σε καμία περίπτωση με τη μουσική βέβαια. Μου αρέσει η φωτογραφία και προσπαθώ ότι παρατηρώ με βάση τη δική μου οπτική γωνία να το αποτυπώνω. Αν με ρωτήσεις αν πιστεύω όμως στον ήχο ή την εικόνα, σίγουρα θα σου πω τον ήχο. Μου αρέσει όμως και ο συνδυασμός των δύο μαζί. Έχω κατά νου να φτιάξω ένα project το οποίο θα συνδυάζει και τα δύο μαζί γιατί θα είναι πολύ όμορφο για τον θεατή που θα έρθει να δει κάτι τέτοιο σε μαγαζιά τα οποία θα παίζω. Αυτό βέβαια απαιτεί χρόνο, αλλά είναι στα άμεσα σχέδια μου.